اجاره ویلا و سوئیت - آپارتمان

در دوزاده کیلومتری شمال شرقی کرمانشاه، کوه پرآو (Parau) با ارتفاع 3357 متر از سطح دریا به عنوان یکی از مرتفع ترین قله های استان در مجاورت روستای چالابه به چشم می خورد.

طبیعت این منطقه به قدری زیباست که تصور نمی کنید مکانی رمز آلود در این منطقه وجود داشته باشد اما در ارتفاع 3050 متری این کوه، عمیق ترین و صعب العبورترین غار ایران قرار دارد. 

این غار در سال 1388 به عنوان دومین اثر طبیعی ملی کرمانشاه بوسیله سازمان حفاظت محیط زیست ایران و در سال 1389 در فهرست میراث طبیعی کشور به ثبت رسید. 

غار پرآو دارای 1454 متر طول و 752 متر عمق می باشد و در بین کوه طاق بستان و کوه بیستون و در جنوب منطقه ای به نام میدان پرآو قرار دارد. این غار با قله شیخ علیخان یا قله پرآو فقط 300 متر فاصله دارد و 26 حلقه چاه در این غار قرار دارد که عمق ترین آن چاه شماره 16 با عمق 42 متر می باشد. 

این غار بی نظیر در سال 1971 میلادی به عنوان بزرگترین غار عمودی دنیا شناخته شد و به همین علت به آن لقب اورست غارهای جهان را نسبت دادند. اما با گذشت سالیان سال و کشف غارهای مشابه بیشتر، غار پرآو به رتبه 221 تنزل یافت. با این وجود غار پرآو به دلیل قرار گرفتن دهانه اش در ارتفاع 3000 متری از سطح دریا، رتبه نخست در جهان را دارد. 

غارنوردان، سخت ترین پیمایش خود را با درجه سختی 5 دی، در این غار تجربه می نمایند. دهانه ورودی غار به گونه ای است که باید به حالت پا مرغی به آن وارد شد. به علت وجود یخچال های طبیعی، ارتفاع بالای این غار و برودت هوا غارنوردان را می آزارد زیرا که دمای غار در تمام طول آن بین 1 الی 3 درجه سانتی گراد می باشد. 

دیوارهای غار به قدری خشن است که لباس غارنوردان را پارده کرده و موجب رسوخ آب و سرما به لباس آنها می گردد و به دشواری پیمایش می افزاید. علاوه بر این عبور از سوراخ های تنگ و از میان آب صفر درجه و گذر سینه خیز از بیشتر بخش ها سختی پیمایش را بیشتر می گرداند. 

گذرگاه های تنگ و خرچنگ روها، ریزشی بودن بعضی از بخش های غار، تراورس های خطرناک و چاه های عمیق همه و همه پرآو را به غاری صعب العبور و دشوار در جهان مشهور کرده است. متأسفانه در طی پیمایش این غار تا به حال چندین نفر جان خود را از دست داده اند که حتی اجساد برخی از آنان بیرون آورده نشده است. 

بالغ بر 40 سال پیش گروهی از مهندسان و زمین شناسان انگلیسی در هنگام عملیات نقشه برداری و تحقیقات در ارتفاعات زاگرس، دهانه یک غار را کشف کردند و در همان ابتدا احتمال وجود غاری وسیع را در محل پیش بینی نمودند. احتمال وجود غاری وسیع در رشته کوه زاگرس به قدری جالب به نظر می رسید که انجمن غارشناسی انگلستان، 11 نفر از ماهرترین غارنوردان را به سرپرستی جان میدلتون در سال 1350 برای کشف غار به کرمانشاه فرستاد. 

آنان پس از تلاشی چند روزه توانستند به انتهای چاه 26 و عمق 751 متری غار و به حوضچه ای گلی به طول 50 متر رسیدند. آنها به دلیل اینکه تصور می کردند برای ادامه پیمایش غار به تجهیزات بیشتری نیاز دارند، عملیات را متوقف نمودند تا در سال آینده عملیات خود را تکمیل نمایند. 

برای دومین بار در سال 1351 انگلیسی ها به سرپرستی دیوید جادسون و با پشتیبانی انجمن سلطنتی جغرافی و گروه غارشناسان انگلستان تصمیم به کشف عمق غار گرفته و رکورد قبلی را می شکنند اما نمی توانند به عمق بیشتری نسبت به پیمایش قبلی دست یابند. این پیمایش یک اصطلاح ماندنی از خود به یادگار گذاشت؛ وقتی تصور شود یک غاری عمق بیشتری دارد اما ناگهان به انتهای خود برسد، می گویند پرآوئی شده است. 

پس از آن در سال 1354 گروهی لهستانی تصمیم به پیمایش غار گرفتند اما آنها تنها موفق شدند یک متر بیشتر از رکورد انگلیسی ها را از آن خود گردانند. 

در سال 1384 نیز یوری اودوکیموف روسی با گروهی از غار پرآو بازدید کردند و توانستند تا عمق 400 متری، غار را بپیمایند. 

در سال 1368 عاقبت کانون کوهنوردی کرمانشاه تلاش خود را برای پیمایش غار آغاز نمود اما به علت بارش باران و سرازیر شدن آب در غار نتوانستند عملیات خود را تکمیل گردانند. این ناکامی ها نزدیک به 20 سال برای غار نوردان ایرانی ادامه داشت تا اینکه در سال 1370 و پس از 18 سال حشمت حیدریان، بهمن مشتکوب و منوچهر دهشت از اعضای کانون کوهنوردان کرمانشاه توانستند به عنوان اولین فاتحان ایرانی، غار را تا حوضچه بپیمایند. 

پیمایش های بعدی ایرانیان موجب کشف راه های جدید در غار شد و حتی یک راه ورودی جدید به غار پرآو کشف گردید. غارنوردان تلاش کردند تا با صعود از دیواره مجاور حوضچه راهی تازه به بالای حوضچه بیابند اما موفق نشدند. طی این سال ها ایرانیان توانستند پیمایش های بسیاری را در این غار به ثبت برسانند که برخی از آنها نیز رکوردار می باشند به عنوان مثال در سال 1374 چهارمین تیم ایرانی که سه نفر از غارنوردان خراسانی بودند توانستند طی 56 ساعت غار را پیمایش کرده و بازگردند و رکورد کوتاه ترین زمان پیمایش را به خود اختصاص دهند.

در سال 1383 نیز گروهی از کلوپ کوهنوردی کرمانشاه با غواصی حوضچه گلی انتهای غار، عمق آن را سه متر تخمین زدند و متوجه شدند که انتهای آن کاملا بسته می باشد. 

سالانه بین 2 الی 9 پیمایش به درون غار پرآو انجام می شود. دشواری پیمایش به این غار به اندازه ایست که زباله های حاصل از پیمایش از سال 1350 در آن جمع آوری شده و امکان خروج آن ها وجود نداشت، اما گروهی بدون تلفات جانی موفق شدند تا زباله ها را از غار خارج گردانند. 

در پیمایش های متعدد از غار پرآو طی سال های گذشته افراد بسیاری جان خود را از دست داده اند که در میان آنها می توان به سعید امینی ثابت در سال 1375، ویکتوریا کیانی و امیر احمدی در سال 1381، خلیل عبد نکویی در سال 1387 و پدرام بوچانی در سال 1389 اشاره کرد.

شاید دلخراش ترین حادثه به پیمایش سال 1381 تعلق داشته باشد. گروهی از باشگاه کوهنوردی دماوند که اعضای آنها شامل کاظم فریدیان سرپرست گروه، امیر احمدی، علی رحیمی، لیلا اسفندیاری، ویکتوریا کیانی راد و رحیم دانایی همراه با یوسف سوری نیا از گروه سه کل کرمانشاه تصمیم به پیمایش غار می گیرند. آنها به دو گروه 3 و 4 نفره تقسیم می شوند. گروه اول یعنی فریدیان، دانایی، اسفندیاری و سوری نیا وارد غار شده و صبح روز بعد به پایین چاه 26 و انتهای غار رسیده و بلافاصله بازگشت خود را آغاز می کنند. در همان روز گروه دوم نیز وارد غار شده و در بالای چاه 16با گروه اول که در حال بازگشت بودند روبرو می شوند و با وجود آگاه شدن از خطرات مسیر به راه خود ادامه می دهند.

امیر احمدی، ویکتوریا کیانی راد و علی رحیمی با ادامه پیمایش، انگیزه های بیشتری برای رسیدن به انتهای غار پیدا می کنند و در صبح روز بعد به انتهای غار پرآو دست می یابند. اما در مسیر بازگشت دچار حوادثی می شوند که ویکتوریا کیانی راد با سقوط در چاه 18 و امیر احمدی در مجاورت چاه 18 جان خود را از دست می دهند. متاسفانه امکان خروج اجساد آنها از غار وجود نداشت به همین علت در جان پناه چاه شماره 18 در حفره ای گذاشته و درب آن را مسدود نمودند. 

نام این غار، پرآو یا پرو و در زبان محلی به معنای پر آب است. اغلب طول مسیر غار مملو از آب حاصل از ذوب شدن یخچال ‌های زیرزمینی درون غار بوده و همچنین دریاچه ای در انتهای غار به عمق 3 متر وجود دارد که احتمال می رود از این رو به این اسم موسوم شده باشد. 

از آنجایی که فضای داخلی غار سرد بوده و دمای آن بین 1 الی 3 درجه سانتی گراد است، بهترین زمان برای غار نوردی، فصل بهار و تابستان می باشد.

برای دسترسی به غار پرآو می بایست به استان کرمانشاه، 12 کیلومتری شمال شرق کرمانشاه، میدان جنوبی قله پرآو در روستای چالابه سفر نمایید.